Lufta e  ftohtë  midis blloqeve  antagonist  lindje -perëndim,  përfundoi  me fitoren   e  mbarë  popujve  të  botës  moderne  e   demokratike.  Në  fillim  u shëmb  Muri  i  Berlinit  dhe  Gjermanët  u bashkuan  njëri  me  tjetrin.  Disa  Republika  të  ish Perandorisë  së  Kuqe  , kaluan  në  shtetformime, menjëherë  në  kufijt e  tyre,  sipas  përkatësisë  etnike  e  kombëtare. Dallgët  e këtyre  lëvizjeve  gjeo-politike,   përfshinë  dhe gadishullin  e  zjarrt  të  Ballkanit.  Si  gjithmonë  dhe  këtë  herë,  ai  ndryshoi në  luftë  e  sipër,  duke u  përleshur si  fillim  brënda  gjinisë  serbo-sllave. Gjakderdhja  ju imponua   popujve  liridashës,   nga  kryeqyteti  i  Serbve,  Beogradi,   shkaktar i  i disa  luftrave  Ballkanike  e  Botërore. Nisi  me  Slloveninë, e cila  e  gjëndur në kufi  me  fqinjët  perëndimor, duke  u  ndihmuar  paksa  prej  tyre,  u  shkëput  prej  bashkësisë  koloniale  specifike   Serbe të Sllobodan  Millosheviçit,  me  sakrifica  të  pakta,  e  gjakderdhje  të pa  ndjeshme. Më pas,  Kroacia  në  luftë  me synime  të  përafërta  me  Serbinë,  u  përleshën  me  njëra  tjetrën,  për  të  përvetësuar,  kush  më  pak  e  kush  më  shumë,  pjesë  nga  Bosnja  dhe  Herxegovina.  Lufta  brënda  gjinisë  Serbo- Sllave,  rëndoi së  tepërmi  popujt e  këtyre vendeve,  aq sa  u  trondit  i  gjithë  njerzimi.  U  mblodh  me urgjencë  O.K.B.-ra   dhe   ndërhyri  me  kaskat e sajë. Tragjedia, në  vend që  të  ndalej, u  zgjerua e  mori  përmasa  tragjike, duke  shkaktuar  mbi 250.000 viktima, kryesisht  në  Serbrenicë  e  Vukovar. Falë  ndërhyrjes  së  menjëhershme  të  SH.B.A.-ës, që kjo plagë  e  O.K.B.-ra dhe  Europës  në bashkim e sipër,  u  mbyll me  kaq,  sepse  në  të  kundërt,  pasojat  do  të  ishin  katastrofike. Vetëm  republika  fantazmë e  vetquajtur Maqedoni, doli  si  pa  u  lagur,  nga  kjo luftë  e  re  Balkanike,  në fundin e  atij shekulli,  që në  fillimet   e tij, nuk  e  zuri  fare  me  gojë, këtë të panjohur të  kohës,  me  emrin e përbërë nga  togfjalëshi  Shqip ”magjen- doni”.

Beogradi  nuk  e  ndali  luftën  e nisur,  por  e  zgjeroi  atë  më  tej, në Kosovën Shqiptare  të  quajtur  prej  tyre  ”Serbi  e  Jugut”,  por  që  në  fakt, ashtu  si  vërtetohet  historikisht  dhe nga Akademiku  Anglez  Neol Malcolm, ajo është Shqiptare dhe  vetëm  Shqiptare, si tokë dhe  popull.  Kundër  kësaj  popullsie të parmatosur  e  të  pambrojtur, Millosheviçi,  nëpërmjet  një  operacioni famëkeq  të  emërtuar ”Patkoi”,  hodhi  në  veprim  45.600  ushtar  e polic  të veshur  në  blind  dhe  20.000  civil  Serb  të  armatosur  deri  në  dhëmbë. Lufta  mori  përmasa  të  papara   e  të  padëgjuara  ndonjëherë,  pas  asaj  hitleriane.  Gjatë  përballljes  luftarake  u  shkel  çdo  normë  e  akt  njerzor  dhe  nëpërmjet  masakrave  të  njëpasnjëshme,  u  kalua  në  një  genocid  masiv  krejtësisht  të  pa  njohur  në  historinë  e  njerzimit,  për  metodat  e  zbatimit,  aq  sa  u  çudit  një  botë  e  tërë.  Ranë  fli  në  altarin  e  lirisë  2017  dëshmorë  të  kombit.  Në  luftë  e sipër  u plagosën  dhe  ngelën  invalidë  për  gjithë  jetën,  2340  trima  të  atij  populli  liridashës. Forcat  e  errëta  nacionaliste  Serbe  vranë, prenë, masakruan  dhe  zhdukën  mbi  30.000  viktima,  3000  prej  të  cilëve,  akoma  nuk u  gjëndet  as  një  gjurmë  dhe  në  këto  ditë, të kësaj  dekade në  pas  luftë. Mizoria  e  tyre  shkoi  dhe  më  tej,  duke  përdhunuar  mbi  20.000  femra të  moshave  të  reja,  ku  shumica e rasteve  të  orgjive  Serbe,  u  kryen  në  sy  të  afërmëve  të  viktimave.  Në  funksion  të  politikës  makabre  të  tokës  së  djegur,  forcat  ushtarake  Serbe,  shkatërruan,  duke  u  vënë  zjarrin  mbi  120.000  shtëpive.  Nuk  u  mjaftuan  vetëm  me  këto  barbarizma,  por  në  zbatim  të  teorisë  nacionaliste  çubrolloviçiane  të  tokës  së  shkrumbuar,  u  dëbuan  me  dhunë  nga  trualli  i  tyre  etnik  stërgjyshror  mbi  një  milion  banor,   duke  ua djegur  të  gjitha  dokumentat  e  tyre  të  identifikimit. Bota  e  quajti  dhe  i  vuri  emrin  luftë,  por  ajo  ishte  dhe  është  më  tëpër  se  ai  term  i  urryer,  për çdo  njeri  që  ka llogjikë  dhe  arsye  njerzore.  Ajo  ishte  një  kasaphanë  e  vërtetë  e  barbarizmit  Sllav,  ku  egërsirat  Serbe me  fytyrë  njeriu,  u  sulën si  përbindësha  dhe  vranë  e  prenë  njerëz  të  pafajshëm  e  të  pambrojtur,  ndërmjet  tyre  më  shumë  fëmij,  gra  dhe  të  moshuar.  Egërsia  Serbe,  e njohur   për  pangopësi  krimesh  ndaj  Shqiptarve,  nuk  kurseu  as  gjakun  e  të  miturve,  gjatë  qëndresës  heroike  të  Jasharajve  Legjendar  në  kalanë  heroike të  Prekazit  historik. Masakrimi  u  bë  pothuajse  masiv  në  të  gjithë  këtë  trevë  etnike  Shqiptare,  deri  sa  arriti  kulmin  në  Reçakun  martir,  që  befasoi  misionerin e  shtetit  Amerikan  Ulliam  Uollker  dhe  gjithë  njerzimin  anë  e  kënd  Botës.

Qershor  i  vitit 1999,  në  ditën  njëzetenjë  të tij,  solli  fitoren, që u  arrit  në  sajë, të  përpjekjeve  të  mëdha  të   një Ushtrie  Çlirimtare  të  vogël  në  numër,  por  të  madhe  në  shpirt  e  sakrifica,  e  cila  duke  dalë  nga  gjiri  i  një  populli paqëdashës,  luftoi  me  vetmohim,  për  ti siguruar  popullit  të  vet  lirinë  e  dëshëruar.  Atë  e  mbështeti  një  botë  e  tërë,  me  në  krye  SH.B.A.-ës.  Kjo  luftë  mizore,  u  provokua   në  mënyrë  të  qëllimtë,  nga  vetë  Shteti  dhe  populli  nacionalist  i  tërbuar  Serb,  të  cilët  ashtu  të  bashkuar  popull  e  shtet,  u  hodhën  në  një  luftë  barbare,  për të  zhdukur  përfundimisht  dhe  njëherë  e  përgjithmonë   Shqiptarët  e  trojeve  të veta  etnike,  të  Shqipërisë  reale e historike.  Krimet e  kryera  nga ushtria, policia, paramilitarët, zbuluesit, spiunët,  informatorët e  shitur  dhe  vetë   populli  Serb, i ingranuar  totalisht gjatë kësaj  kasphane   barbare,  janë të  paramenduara dhe  të  organizuara,  në  bazë  të një  plani  të  studjuar  mirë   shtet  e popull  bashkë,  si  një  trup  i  vetëm,  i  një  kombi  vrastarësh.  Baza e  gjithë  kësaj tragjedie  të  mbushur  plot  me  kufoma  Shqiptarësh,  është dhe  mbetet,  tek  studimi  i  Dr.Vasa  Çubrilloviçit,  i  cili  më   1937,  paraqiti  para  Shtetit  dhe  Popullit  Serb  njëkohësisht “teorinë  e tij  të  famshme”,  të  spastrimeve  masive   dhe  zhdukjen  e  çdo  gjurme  Iliro-Shqiptare,  në  të  gjitha trojet  etnike  Shqiptare,  të  Jugosllavisë  së  atëhershme. Si  rrjedhojë,  çdo  mendim  i  lindur  e  veprim i  kryer  pas  kësaj , është  zyrtarizuar  në  rrugë  institucionale  të  pushtetit  legjislativ, gjyqësor, ekzekutiv , madje dhe i  mbështetur  fuqimisht  nga ai  i  katërt  mediatik  dhe  qyrku  i fajsisë,  nuk  mund  ti  vishet  një  njeriu  të  vetëm, apo  një klike  të  caktuar.

Në  këtë  luftë të  zhvilluar  në  mbrojtje  të  dinjitetit  të  vet kombëtar,  Shqiptarët  e  Kosovës bënë  të  pamundurën ,  për  tu  përballur  për  jetë  a  vdekje  me  Beogradin,  sepse  këmbanat e  luftës, e kishin  dhënë  sinjalin  me  kohë,  që  në momentin  kur  u  sulmua  Sllovenia,  por  gandizmi  i  rrafinuar,  si  dorë  e  zgjatur  e  Serbisë,  duke  u  instaluar  gradualisht  në  Kosovë,  bëri  punën  e  vet  dhe  sabotoi  “x-in”  luftarak,  për  fillimin e  veprimeve.  Megjithse  ky fenomen  lindi  dhe  u inicua nga  vetë  Beogradi, Shqiptarët  e  Kosovës, në  rastin konkret, nuk  pritën  duke  zgjatur  duart  drejt qiellit,  por ashtu  të  qartë  e  të  bindur, për  të  drejtat  e  tyre  njerzore,  të  sanksionuara  me  ligj  në  kartën  e  Kombeve  të  Sanfrançiskos  dhe  Aktin  Final  të  Helsinkit,  reaguan duke u  përballur   me  luftën  konkrete. Këtë herë politika  Kosovare  e  luftës,  duke  u distancuar  nga  disa  rryma të  ndryshme pacifiste, në  organizim  e sipër të  luftës për  liri  e  pavarësi, pasi  studjoi, analizoi  dhe  vlerësoi  situatën e krijuar,  organizoi  e  formoi  U.Ç.K.-ës, me  institucionet  përkatëse të sajë, duke  u  nisur  nga  ushtari, si pjesë  e  nënrepartit  më  të  vogël,  deri  tek  Shtabi  i  Përgjithshëm  i  sajë,  i përbërë nga  pjesa  politike  dhe ajo  ushtarake.

Edhe  pse  Kosova,  nuk  ishte  shtet  i mirëfilltë, por  një republikë  e  deklaruar   vullnetarisht  nga  dëshira  e  zjarrt   e  një populli  liridashës,  politika  e luftës,  në  arsyetim  të  gjëndjes  së  krijuar  luftarake,  duke  u reformuar  brënda  vetvetes, bëri  të  njëjtën  gjë  me U.Ç.K.-ës, duke  e  riorganizuar  e paisur  atë,  me  të  gjithë  rregullat  e  legjislacionin  e  duhur,  të  nevojshëm   e  jetike, në përputhje  të plotë  me  kërkesat  e  dokumenteve  bazë  për  të drejtat  njerzore  dhe  konventave  të  ndryshme  që trajtojnë problemet  luftarake.  Nisur  nga  të  gjitha  këto, struktura  e  U.Ç.K.-ës, ishte dhe  mbeti deri  në  fund  të  luftës,  një  formacion  luftarak   i  ndërtuar  dhe  kompletuar  ushtarakisht  me  kërkesat,  rregullat  dhe  ligjet  përkatëse  bashkohore  të  kësaj  shoqërie  njerzore  dhe  doktrinës të  përgatitjes  e  zhvillimit të  veprimeve luftarake të  ushtrive  të  këtyre  kohrave  moderne,  si  të  gjithë antarët e  Aleancës Atlantike të Veriut,  të  inkuadruar në NATO.  Paslufta  në  vend  që  të  korigjonte  të  kaluarën,   duke  rrespektuar  drejtësinë  e  demokracisë  të  kohrave   të  reja  e  moderne,  ajo  u  befasua  nga   zhgënjimi,  që  u  thellua  për  çdo  ditë  e  më  tepër.  Konferenca  e  Rambujesë  bëri  sikur  premtimet  gjoja   i  harroi,  por  në fakt  i  zvarriti  në  mënyrë  të  qëllimtë,  për  tu  paraprirë  ditëve  të  sotme.  Marrëveshja  e  Kumanovës,  duke  shkelur  haptas  e  me  vetëdije  të  plotë,   Kartën  e  Kombeve  të  Bashkuara  të  nënshkruar  më  26  Qershor  1945, Deklaratën  Universale   e  të  Drejtave të  Njeriut  të  miratuar  nga  Asambleja  e  Përgjithëshme  e  O.K.B.-ra  me  rezolutën  217A(III)  të  10  dhjetorit  1948  dhe  Aktin  Final  të  Helsinkit  të  miratuar  më  1  Gusht  1975, jo  vetëm  që  nuk  i  ftoi  përfaqësuesit  e  U.Ç.K.-ës  e  Q.P.K.-ës,  për  të  marr  pjesë  në diskutimet  përkatëse,  por  hodhi  hapa  të  mëtejshëm,  për  të  mos  i  njohur  ata,  si  palë  luftuese  e  fituese në  bisedimet e  përfundimtare të  luftës.

Largimi  përfundimtar  i Forcave  Ushtarake  Serbe nga  Kosova,  u shoqërua  me   futjen  e  forcave  të  NATO-s  dhe  vendosjen  e  Administratës  së  O.K.B.-ra.  U  propagandua  me  të  madhe,  se  po  ecej  nëpër  rrugë  të  reja,  brënda  demokracisë  botërore,  por kjo u rrealizua,  pa  hequr  dorë  nga  motoja  e  drejtimit  të  detyruar  me  dhunë,  në  përputhje  me  veton  mesjetare  të  Këshillit  të  Sigurimit.   Rrjedhat  e  ngjarjeve  të  njëpasnjëshme,  të  arritura  deri  në  ditët  e  sotme , vërtetuan  më  së  miri  me  argumente  bindës,  se  kjo  organizatë  botërore  me  tri  gërma  të  mëdha,  nuk  erdhi  në  këto  vise  Shqiptare,  për  të  ndihmuar  banorët  e  tyre  etnikë,  por  për  të  krijuar  një  shtet  tjetër,   të  quajtur  Kosovë  në  kufi  me  të  parin  dhe  për ti  ndarë  ata  përfundimisht,  nga  trungu  i  tyre  rrjedhës,  prej  vëllezërve  të  tjerë  Shqiptar.  Emër  i synuar  nga  një  gjeneral  Serb  gjatë  luftës  së  parë  Botërore  dhe  i politikës  që  e  vazhdoi  Kroati  Tito  gjatë  viteve  50-60 të,  duke  joshur  banorët e  këtyre  trevave  me  terma  dogmatikë.   Kasapi  i  marrë  i  merkatos  politike  Serbe  Slobodan  Millosheviçi,  shpalosi  më  hapur  tërbimin  nacionalist  Serb  dhe  në  përvjetor  të  betejës  së  Fushë-Kosovës  më  1989,  i  pagëzoi  përfundimisht  banorët  e  atyre  trevave  nga  Shqiptar  në  Kosovar.  Rruga  e  nisur  nga  Serbët  drejt  qëllimit  të  tyre  ekspasionist  dhe  këmbëngulja  në  vazhdimësi  e  O.K.B.-ra,  deri  në  ditët  e  sotme,  për  krijimin  e  një  shteti  Kosovar  të  kushtëzuar,  tregon  dhe  vërteton  më  së  shumti,  argumentat  bindës  për  ekzistencën  e  përbashkët,  jo  vetëm  të  synimeve,  por  dhe  të  zbatimit  të  planeve  hap  pas  hapi,  për  perspektivën  e  largët,  atë  të  ruajtjes  me  fanatizëm  të  statukuosë  Versajane.

Lufta  mbaroi  me  luftën  dhe pasiguria  njerzore  shoqëroi  pasluftën,  në  Kosovën  tashmë  të çliruar  nga  shfrytëzimi   kolonial  Serb.  Në  ato troje  Shqiptare, u  instaluan  forca  të  Aleancës  Atlantike, të  cilat  sigurojnë  jetën  normale të  Shqiptarve,  nga ndonjë  kundërveprim  eventual  i Serbisë,  për  të fituar  hapësirën  gjeografike  të humbur.  Kjo është  një e vërtetë e  hidhur,  por  e  qënësuar,  për  vetë  faktin,  se  Serbia  u  largua  përfundimisht  nga  kjo  trevë  etnike  Shqiptare,  por  Serbët  nuk  heqin  dorë  kurrë  nga  mendimi,  për  tu  rikthyer  një  ditë  përsëri  në Kosovë.  Kjo  ide  e  tyre  është  e  njohur,  nga  vetë  eksperienca  e  së  kaluarës  së  errët  historike,  e  cila na kujton,  se  sa  herë që  konjuktarat  politike  kanë  ndryshuar, duke   kijuar  hapësira për veprime  në   interes  të  tyre,  ata kanë  sulmuar jo  vetëm  Kosovën,  por  kanë  tentuar dhe  më  tej, për të patur një  dalje  në Adriatik. Lufta e  tyre  në  këtë  pasluftë, është  ajo  e  viteve të  shkuara  në  shekuj,  dekada  e vite. “Në  luftë, vetëm  luftë,  për  të  shkrumbuar  çdo  pëllëmbë  tokë  Shqiptare,  ndërsa  në  paqe  propagandë  dhe  shumë  zhurmë  për  të  diskretituar,  destabilizuar,  përçarë  e  shkatërruar  Shqiptarët  dhe  kombin  e  tyre, në  mënyrë  që  bota  të  besojë  vetëm  ata  dhe  ashtu  gradualisht  nën  këtë  trystni  propaganistike,  të  krijohen  kushte  për  të   vazhduar  aventurën  e  vjetër  Serbo-Sllave, në zbatim  të  planeve teorike  e  praktike  çubrolloviçiane”. Kështu u  u veprua  për  shekuj  me  radhë,  që  nga  ai  7-të,  kur  Serbo-Sllavët  e  hapësirave  të  thella  malore,  në  kufi  me  Aziatikët,  u  zbuan nga  vendi  tyre, për  paudhësitë e  tyre  brënda  gjinisë,  e  deri  në  ditët  e  sotme  të  kësaj marrëzie  luftarake, të  ndërmarë  prej  tyre,  me  etjen  dhe  nën  moton  e  tërbuar  nacionaliste  për  një “Serbi  të   Madhe”. Historia  Botërore  e  brënda  saj  dhe  ajo kontinentale  edhe pse ecën  ashtu   heshtazi, ajo  nuk  harron  në asnjë  moment,  të  evidentojë përpjekjet  luftarake  të  popujve  për  liri  e  pavarsi. Por,  në  të  njëjtën kohë,  ajo  nuk  lë  pa  shënuar  dhe  paudhësitë  e  lakmimtarve  të  tërbuar,  të cilët  nuk  e  kanë  për  gjë, të  ndërtojnë  lumturinë e  tyre,  duke shkelur  mbi  kufomat  e  popujve  të  tjerë.

Bota  përparimtare,  e  sidomos  ajo  e  perëndimit  të  largët, i  ndoqi  krimet dhe masakrat  nga  afër,  duke  evidentuar  dhe hollësitë  më  të vogla,  gjatë  zbatimit të poplitikës  nacionaliste  Serbe,  “Digj  dhe  shkrumbo  çdo  gjurmë  Shqiptare”, për  të   zhdukur  çdo  identitet  të  atij  populli,  në trojet  e  veta etnike  të  Illirisë  së  Lashtë.  Kjo  dhe  për  të organizuar  e  zhvilluar  një  Nurenberg  të  dytë,   pas  asaj  marrëzie  Serbe. Por  si  gjithmonë  dhe  këtë  here,   edhe  pse  u  hodhën hapa  të  dukshëm  e u krijuan  hapësira  të  leverdishme  politike,  Europa  e  trazuar  me  pro  e  antishqiptar,  ngeli  e pozicionuar  në  kufijtë  e  Versajes, pa pyetur  për  Londrën,  ku  lordi  Anglez  Eduard  Grei  midis  thënjeve  të  tij,  e  lë  derën hapur, për  zgjidhje të reja në ardhmëri  duke  theksuar  se, “ Unë e  di  fare  mirë,  se  kur  kjo ndarje e  Shqipërisë të  bëhet  e  njohur, zgjidhja  në  shumë  pika  do të  jetë  shkak  për  kundërshtime,  nga  kushdo  që  e  njeh  vendin  dhe  historinë  e  atij  populli.”  Dhe  duke  shkuar me  tej me ndërgjegjen e  tijë  të  ndrydhur  nga  politika  e  kohës,   ai  në  arsyetim  të  pastrimit  të  shpirtit  të vet  porosit se, “ Duhet  të  mos harrohet, se  gjatë  përpjekjeve  për  të  gjetur  një   zgjidhje, synimi  kryesor   ka  qënë,  që  të  ruhet  marrëveshja  midis  fuqive  të  mëdha.” E  thënë  ndryshe, për  të  mos  prekur  interesat e  Carëve  të  Kremlini të zi.

Ndërkohë  Beogradi, duke  u  zvarritur  pas  premtimeve  “tërhiq  e mos këput”, të  anës parë  të  medaljes  politike, punoi së  tepërmi ditë e  natë  për llogari dhe  hesap  të  faqes  së padukëshme të  medaljes,  për  të justifikuar  e  mohuar  krimin dhe  kriminelin  shtet  e  popull,  që  e  kryen  atë.  Kjo  nuk  është  ide  e imagjnuar në   ditët e  sotme,  por  vazhdim  i  së kaluarës.  Për  të  mos  shkuar  shumë  larg,  i  kujtjmë botës  dhe  drejtësisë  së  sajë,  se  në  periudhën  e  një pas  lufte,  Beogradi nëpërmjet  levave  propagandistike  të  paguar me  verdhushka  në  dorë, u  mundua  të  krijojë  të  paqënën,  se  “Shqiptarët nuk  janë  si  gjithë  popujt  e  tjerë,  por  ndryshe,  me  bisht  si  majmunët.” Bota  nuk  u  habit  nga  ky  deklarim  handikap  i  teoricienëve  Serbë, të  njohur  për  gjininë  dhe  gjenezën  e tyre  të  prejardhjes,  nga  thellësia  e  largët  e  sllavëve  aziatikë. Mjafton  të  futesh paksa në  studimet analitike të  historisë  njerzore  dhe  atje do  të  ballafaqohesh,  me djallëzit dhe  paudhësitë  e tyre. Jo pa qëllim popujt thonë se “ujku qimen e ndërron por zakonin  s’e harron”.

Dihet  se  në  Beograd,  ekziston  një  kancelari  e “ manjanuar” paksa  nga  strukturat e tjera  Shtetërore,  por  që  këto  të fundit, nuk  hedhin  asnjë hap, pa  dijeninë,  udhëzimet  dhe  direktivat e sajë.  Ai  dikaster i  panjohur,  ka  një  buxhet  të  pacaktuar  dhe  harxhon  miliona  dollar  në  vit, vetëm  e vetëm që  të  mbahet  gjallë  “Serbia  e Madhe”,  sepse  ku  i  dihet, Serbët  duke  rendur  si  dhelpra  pas  atyre   të  dashit,  mbase  sipas  djallit  të  zi  të  ortodoksisë,  që  i  yshtë  për  këto paudhësi, vjen  një ditë  e  pagëzohen  me  këtë  emër. Kjo kancelari,  në vazhdimësi  të  punën  së vet,  pas  luftës  së Kosovës,  nuk  qëndroi duar lidhur  e  këmbëkryq,  por me  forma, mënyra  e  metoda  obskurantiste,  u  hodh  në  veprim,   për të  përmbysur  sado  pak  realitetet  e  kësaj  lufte. Duke  joshur  me  shpërblime  të  majme,  agjensitë   e  përhapura  nëpër  botë  të  kësaj  kancelarie,  futën  në  veprim  individtë  të rrallë  dhe  të veçantë të  kësaj shoqërie  njerzore, të  cilët  të  lëmaksur  nga ngjyra  verbuese  e  verdhushkave, nuk  e kanë për gjë,  të  kryejnë  krime  politike,  vetëm e  vetëm,  që  ata të mbushin xhepat  e  tyre.  Kategoria  e  këtyre  njerzëve, janë  prototipa të  gatuar  në  shpirt  më  shumë   se djalli  vetë  dhe  nisur  nga  kjo  veçori,  ata  për  të krijuar një  mirqënje  të  padrejtë personale,  arijnë  deri  në atë  shkallë,  sa  që  shesin  dhe  pastërtin  shpirtërore,  duke fyer,  rënduar  dhe  akuzuar  padrejtësisht  çdo  njeri  e  për  më keq  të  vetes,  kur  këto  veprime  të  turpëshme  i  kryejnë,  ndaj  një  populli  e kombi   liridashës  dhe  bazë  kryesore  e  vetme e  origjinës  pellazgjike  të  këtij  kontinenti.

Dihet  nga  të  gjithë,  se  në Hagë  ekziston  një gjykatë  ndërkombëtare, vazhduese  e  Nurenbergut  të  famshëm,  e  cila  ndëshkoi   jo vetëm  nazistët,  por  dhe  nazizmin e  shtetit  gjerman, duke  e  ndarë  atë  dhe  mbajtur  nën  kontroll,  gati  për  pesë  dekada.  Drejtësia  Hagiane  e  këtyre  kohrave  demokratike, të  reja  e    moderne, jo  vetëm  që  nuk  vazhdoi  më  tej  inisiativën  e  Nurenbergut, por  përkundazi, nëpërmjet  kreut  të  akuzës   të  saj, Inkases  në  origjinë  të  kantonit  Francez në Zvicër, Karla del Ponte, u sfidua krejt  bota,  sepse  Prokurorja e  kësaj  Gjykate  në  Hagë, detyroi  të  ngrihet  nga  varri  fabulistin  e  njohur Francez  La  fonten,  i  cili  ashtu  i  lebetitur,  po  ulërin  edhe  sot  e  kësaj  dite,  para  dyerve të gjykatës  në  Hagë, sepse ish prokurorja  e kësaj  gjykate,  kërkon  ti  groposë,  fabulën  e  famëshme  të  qingjit me  ujkun. Duke  rendur  nëpër  ish Jugasllavi, si  fillim  juristja  marraqe, futi  pas  hekurave kreun  e Beogradit  nacinalist Sllobodan  Millosheviçin,  i  cili  vdiq  me  shumë  pikëpyetje,  pa  marrë  dënimin  e merituar.  Pas  tyre,  si  për  shou  politik,  u  thirrën  e  u  prangosën  me  rradhë,  disa   drejtues,  komandues e zbatues,  të  teorisë  dhe  praktikës  nacionaliste  të  popullit  e  shtetit  Serb.

Si  për habinë e gjithë botës  përparimtare, nuk  kaloi  shumë  kohë  dhe  Del  Pontja,  nisi  gjuetinë e  shtrigave, ku  pasi  e  vuri  veten në  rolin  e  tyre,  futi  bishtin  e  fshesës  midis  këmbëve  dhe  fluturoi  nëpër  arenën, ku  u  zhvillua  lufta  e  fundit  Ballkanike,  për   të  gjetur  një  qime të  rënë  në  kashtë,  kush  e  di  se  kur, e  nga  cila  pjesë  e  trupit  të  idhujve  të  sajë  Serb. U  prangosën  me  rradhë,  disa  drejtues të  U.Ç.K.ës, por  për  turpin  e cinizmin  e  kësaj   juristeje   të  pamoralshme,  ata  dualën  më  parë  se  sa  hynë, duke  e  lënë  këtë organizatore  të  pazarllëqeve politike  të  mpleksura   me   interesa  personale, me  gisht  në  gojë. Por,  Beogradi  nuk  hoqi  dorë,  nga  nismat e tij  të padukëshme  e  misterjoze.  Duke  vazhduar  më  tej  në  synimet  e tij  djallëzore,  ai  e  udhëzoi  juristen e  tërbuar  antishqiptare, për  të  çuar  deri  në fund misionin e  ngarkuar.

Prokurorja  e betuar  para  kryqit  nacionalist Serb ,  shkoi  më  tej  më  paudhësitë  e  sajë, duke  i  kthyer  fjalët  në  vepra.  Nisur  nga projekti  i  skeduar  nga  Beogradi   famëkeq,  Peruaneja  e  kantonit  Francez  me  origjinë  Inkase,  botoi  librin  e  sajë  me  “kujtime  të  famëshme”,  me  titillin  bombastik “Gjuetia, unë  dhe  kriminelët  e  luftës”. Libri u  botua  në  disa  gjuhë  të  njohura  Europiane  dhe  ajo  brënda  tij,   “rradhit  profecitë  e  veta”,  duke  u  rrëfyer  para  botës  e njerzimit,  për  “trimërit  e  Judizmit”,  që  ajo  filloi  ndaj  Shqiptarve,  më  shumë  se  të  vrarë  nga  ky  libër, plot  gënjeshtra, intriga  e  mashtrime,  të  mpleksura  brënda  një  pamoralshmërie  njerzore,  të justifikuar nga  mbulesa  e  vellos juridike,  të  ish  numurit  një  të  oganit  të  akuzës  botërore.  Libri sipas  deklarimeve  gazetareske, u  botua  nga  një shtëpi  prestigjoze  Italiane  me  emrin  e  math “Felltrineli”. Nuk  mund  të  paragjykosh , të  drejtën  e  botimit  të  kësaj shtëpie,  sepse  nëse  do  ta  refuzonte  ajo, atë  do ta  realizonte  një tjetër, që  ndoshta  kish  nevojë  të  ngutëshmë, për atë  pagesë  të  majme të  Beogradit,  të  afruar  nga  doracakja  Del Ponte. Në këtë  rast,  kemi të  bëjmë  me  përzgjedhjen e  entit  botues, qëndrimi i  mbajtur  nga  ai  dhe lidhja  e krijuar, për  botimin e  kësaj  paçavureje politike. Në  analizë  të  këtij  veprimi,  duhet  thënë,  se  emër  e  prestigj  të  math,  fitojnë  ata  që  mbajnë  qëndrime  të  drejta  e  parimore,  si  rasti  i   gjeneralit  Francez,  që  nuk   i  dha  dorën  Millosheviçit,  apo vendimi  i  prerë  që   mori  Gjykata  e  Parisit,  kur  liroi  Avni  Rustemin,  për  vrasjen  e  tradhëtarit Esat  Pash  Toptani.

Edhe  pse  këto  lidhje  janë  të  njohura,  e  dihen  se  për  interes  të  kujt  kryhen, e  vërteta  duhet  thënë  ashtu  si  është, si  e  kanë  deklaruar përfaqësuesit  e  qeverive  përkatëse  në  Tiranë  e  Prishtinë  dhe si  vetëdeklarimi i  Hagës nëpërmjet ish  prokurorit Nice dhe  ish  zëdhënses  të  Tribunalit  të Hagës Florec  Hartman, duke  i cilësuar  ato  si “akuza absurde”.  Nuk  është  e drejtë  dhe  nuk  duhet  mjaftuar  me  kaq. Qëndrimet që  duhen  mbajtur  ndaj këtij  njeriu,  që kalon çdo cak  e  kufi  të normave,  parimeve, kritereve  ligjor, humanitar, njerzor,  shoqëror, e  për  më tepër  shkel  dhe  abuzon  mbi  të  drejtën  e  besimit  dhe  emrin  e  dhënë  nga karrigia  postuale e  drejtësisë  Botërore, nuk  duhen  falur e    toleruar,  sepse  Del Pontja,  duke kaluar  në  çmënduri, nuk ka  të  bëjë  me  një individ, por  me  një  popull  e komb  me  disa  million  banorë,  të cilin  e  akuzon  për  akte  kriminale, të  sajuara në  mënyrë  të qëllimëshme  e  të  turpëshme  nga  vetë  ajo.

Drejtësia Botërore duhet  të  ndalet,  e  ti  tregojë  vendin  se ku e ka, kësaj ish  Prokuroreje, në  përputhje  të  plotë  me ato  kritere  ligjore, që  ka vetë  ajo  gjykatë,  për  mbrojtjen  e  të  drejtave  të  popujve  e  të  kombeve. Në  të kundërtë  do  ti  lihet  shteg  i  hapur  vetgjyqësisë, si  hap  i  fundit  dhe jo  i  përshtatshëm, për  të  vënë  në  vënd nderin  e  një populli  dhe  kombi.  Duke  e analizuar  më  tej akuzat  e  Del Pontes, çdo  arsyetues  mund  të  pyesi  veten “ se  përse  e  shkroi këtë libër ajo?” Llogjika  me  plot të  drejtë,  të  çon  te hakmarrja e  sajë, ngaqë  pësoi  dështime  rradhazi  me  akuzat  që  ngriti  kundër  U.Ç.K.-ës  në  veçanti  dhe  gjith  Shqiptarve  si komb  në  përgjithsi. Duke ananlizuar hap  pas  hapi  akuzat e sajë,  gradualisht  qartësohet  mendimi, se  ishpërfaqësuesja  e  kreut  të  akuzës  në  Hagë, nuk  është  vetëm  një hakmarrse  e  lindur  e  Shqiptarve  të  pafajshëm,  por  dhe  një  bashkëpuntore e ngushtë  e  Beogradit.  Faktet dhe  argumentet e  deritanishme,  të  servirura  në  vetë  librin  e  sajë  dhe  krimet barbare  të  kryera  nga  Serbët  me vetëdije  të  plotë si  shtet,  popull e  komb,   gjatë  nji  shekulli  të  tërë,  vërtetojnë  më  së  miri,  se  libri i  botuar nga  ajo, është  një  produkt  i  përbashkët  i  tyre.  Ndryshe,  nuk  ka  si  kuptohet,  ngritja  e  akuzave  të  njëjta   nga të  dy  palët, të  asaj  e  të  Beogradit,  pa  as  më  të  voglin  ndryshim, në pika  e  presje.

Në  pamje  të  parë, duket sikur Karla  Del  Ponte,  është vetëm në këtë  mënxyrë  politike të kurdisur nga  Beogradi,  të mbështetur  në heshtje nga  Serbofilët ekstremist  e  rreaksionar  Europianë  të  lindjes  e  perëndimit. Ata  janë  individë nga  popuj  e  vende të  ndryshme,  politikan  e  pushtetar, emisar  të  organizmave  ndërkombëtar  e deri  gazetar të  pavarur,  të  cilët  nën  ndikimet  e  verbuara  e  djallëzore  të  shpirtit  të  trazuar,  për  interesa të  ngushta   individuale, të  largëta  e të  sotme  shtetërore,  shkelin  me  të  dyja  këmbët çdo kriter, parim  e  normë të  drejtave  njerzore,  për  të  përmbysur e  varrosur  realitetet  historike,  të krimit më  të shëmtuar  të  fund  shekullit  të  kaluar,  të  organizuar  instituconalisht  e  me  vetëdije  të plotë,  nga vetë shteti, populli  e kombi  Serb.

Të  gjitha këto edhe  pse  organizohen  e  udhëhiqen  nga  Beogradi,  në  sfondin  politik  nxjerin  kokën e  dalin  në  mbrojtje  të  krimeve  makabre,  të  paturpshëm   të  tjerë,  të  sojit  Del Ponte,  të  cilët  të  veshur  me  pushtete  ndërkombëtar, kontinental  e  shtetëror, me  sjellje  megalomane, kërkojnë  me çdo  kusht, të  vënë  shenjën  e barazimit, midis  viktimës  e  krimit të  organizuar  shtetëror. Më  i  avancuari në  këtë drejtim,  është  deputeti  Zviceran në  Parlamentin  Europian sharlatani Dick Marti, i dërguari  në  Ballkan  i  Këshillit  të  Europës,  i  cili,  pasi  kaloi ashtu  shkarazi  nga  Beogradi, zbriti dhe  në  Tiranë, sa  për  të shkuar  radhën.” E  zgjidhi  apo  jo”, enigmën e  zgjidhur që  në  kohën  e  luftës,  Dick  Marty, kjo  është punë e  tij  si  emisar  i  Europës,  që kërkon  të  bashkojë  veten,  duke  shkelur  të  gjitha rregullat,  kërkesat,  ligjet  dhe normat  jetësore  demokratike,  me  të cilat do të kryhet ky bashkim, që kërkon të  realizojë ajo. I  kujtojmë deputetit Zviceran  Dik Marti, se  popujt Evropian dhe krejt ata Botëror,  po  habiten nga  handikapsia  e  tij,  nga  që deklarimet  ndeshen ashtu  përçartazi,  përtej  kufijve te kësaj  handikapsie, duke  kaluar kështu  në  kufijtë  e  marrëzië psiqike.   Kjo,  për  vetë  faktin që  ai  në  vite  të  shkuara, bën  deklarime  të   ndryshme, pro  e  kundra  Kosovës  dhe  Beogradit,  si  në  vitin  1997,  kur  në  fuqi ishte  rregjimi  i  urryer  i Beogradit  dhe  gjatë  shpalljes  së  pavarsisë së  Kosovës  nga parlamenti i  sajë.

Nuk  i  mjaftojnë  kësaj  Europe,  rezultatet  e  mëparshme  të  hetimit, që  vërtetuan  plotësisht  të kundërtën  e  Del Pontes,  por  dërgon  ekipe pas  ekipesh  të  tjerë,  në  fshatrat  malore të  Matit Shqiptar,  për  të  hetuar “të  kushedisatën”  herë, atë që nuk  ka  ndodhur,  sepse   nuk  ka  sesi  të  ndodhte, në  një  kohë  kur  dihet  botërisht,  se  Serbët  e  Kosovës, të  gjithë u  larguan në  drejtim  të  veriut  në  Serbi,  e  jo  drejt jugut  në  Shqipëri? Si  mund të  besohet   kaq  lehtë  përralla   e  intrigantes Del  Pontes  dhe  mashtruesit  Dik  Marti, te  shitur  si  Juda tek  Beogradi,  kur  dihet nga  të  gjithë,  se  nuk  ka  e  nuk  gjindet  asnjë  dëshmi, gojore, filmike, fotografi, inçizim zërik, shkrim dore  ose  i daktilografuar, për  këtë  ngjarje  sa  fyese  aq dhe  tronditëse  , kur  këta  dy të  marrë  hodhën  një gur  në lumë  e  miliona  të   tjerë nuk po e  nxjerin  dot?

Duke e  parë veten  ngushtë,  palët  bashkëpunuese  të  krimit politik,  Serbia  dhe  bashkëpuntorët  e  sajë,  brënda  dhe  jashtë  Kosovës,   për  një  farë  kohe,  sikur  u  tërhoqën  ashtu  në  heshtje.  Por  kjo  e  fundit u  pasua me përsëritje  të  akuzave  të  mëparshme  kundër  U.Ç.K.-ës  dhe  udhëheqësve  e  drejtuesve  të  sajë.  Dhe  pikërisht kur PDK, forca  kryesore politike  e  lindur  nga  rradhët  e  U.Ç.K.-ës,  në  votimet Parlamentare të radhës në Kosovë,  fitoi  bindshëm zgjedhjet.  Beogradi  u  tërbua  nga  fitorja politike  e  ish  luftëtarve të  U.Ç.K.-ës dhe  për  pasojë,  hodhi  me  shpejtësi  marramëndëse  në  veprim,  agjentët  e  vet  të  sprovuar  e  të  parapaguar,  me  qëllime  të  caktuara e  largëpamëse. Kohë  më  parë  riburgosi Ramush Haradinaj, ish  Komandatin trim  të  Z.O. të  Dukagjinit.  Fill pas  tij,  marrëzia  e  drejtësisë pseudohumane,  duke  bashkëpunuar  me  një  të sëmur  psiqik,  u  hodh  në  sulm  me një  barrë  akuzash,  kundër  Azem  Sylës, ish  komandantit të U.Ç.K-ës, patriotit  të  vendosur e  të  pamposhtur,  për  çështjen  kombëtare. Nuk u  ndalën,  por  ngritën  kurthe  të mëtejshëm,  duke  akuzuar Hashim  Thaçin, ish  liderin  politik të  U.Ç.K-ës, njërin nga  luanët  e  Drenicës  luftarake,  aktualiht  Kryetar  i  PDK-ës  dhe fitues  i  zgjedhjev  të  zhvilluara  në Kosovë.  Me akuzat e  ngritura,  rëndohen së  tepërmi, ish  pjestarët  e  asaj  lufte pothuajse  ndërkombëtare. Ngarkohet  shteti  Shqiptar  me përgjegjësi  të  rëndë morale e penale dhe  fyhet  me  mënyrat  më  vulgare  i  gjithë populli  dhe  krejt  kombi  Shqiptar.

Këto veprime  e  shumë  të  tjera,  presin  dita  ditës  përgjigjen e  duhur  të  organeve të  drejtësisë  botërore e  kontinentale, nga  një  popull  e  komb  i  fyer  rëndë.  Jo  vetëm nga  doracakët  e  Beogradit  Karla Del Ponte  dhe Dik  Marti, por  dhe  nga   politikan  e  pushtetar  të  veçant  të  paturpshëm  Europianë, brënda  dhe  jashtë  O.K.B.-ra,  B.E. dhe K.E,  të  cilët, në  shfrytëzim  të  besimit  të  popullit  të  tyre,  duke  ecur  verbërisht  pas  kalit  të  ngordhur, po  tentojnë  diçka  më shumë  se  fyerja  në  këtë  rast. Sidomos  në   këto kohë, kur  Serbia  e mori  përgjigjen  që kërkoi  në gjykatën  e  Hagës,  për  pavarsinë e   vetvendosur  nga  Parlamenti  e  populli  i  Kosovës.  Dhe  në  vazhdim  të  kësaj  verbërie  nacinaliste,    dërgon   Prokurorin  e  Krimeve të   Luftës  Vladimir  Vukçeviç,  për  të  hetuar  më  tej,  për  atë  që  kanë  sajuar e  gatuar  vetë  kancelaritë e Beogradit,  ashtu  si  duan  e  u  vjen  për  mbarë  atyre.  Për  më  keq  të  kësaj  Europe  të  re,  tani  që  ajo  zëvëndësoi  UNMIK-un e  O.K.B.-ra  me një  EULEK-s në  Kosovë,  krer  të këtij  të fundit,  duke  u  sjellë  si  mbretër  pa kurorë,  në  vend  që  ti  kërkojnë  falje popullit e  kombit  Shqiptar,  për  gjithë  ato fyerje  e  poshtërime  të  marraqes  Del  Ponte e  të  droguarit Dik Marti,   këta të paudhë,  në  një kohë  kur   bota  dhe  Shqiptarët  u  tregojnë   ujkun,  ata vazhdojnë  të  ecin si somnambul,  duke kërkuar gjurmët.

Akuzat  e  ngritura   nga  Karla del  Ponte kohë  më  parë  dhe  ato  tani  nga Dik Marti,  po  përhapen  nëpër  botë  dhe   më shumë  në  Europë,  sepse  në  këtë  hapësirë  i  intereson  më tepër  Serbisë.  Metastazave   të  kësaj  sëmundje politike,  të  hedhur  ne  tregun  propagandistik,  nga  ish kreu  i  akuzës  në Hagë  dhe  deputeti  Zviceran,  u  njihet  diagnoza dhe  mënyra  e kundërveprimit, por  organet  përkatëse  heshtin dhe  nuk marrin  masa,  që  ajo  të  parandalohet  e  të  mos  përhapet  më  tej. Në  radhë  të  parë O.K.B.-ra, antar  i   së  cilës  është  Shqipëria,  shteti  që akuzohet  drejt përsë  drejti,  për  tranplantim  të organeve  të  Serbve  gjatë luftës  së  Kosovës. Një prrallë  e habitëshme  e  me  shumë  e  çudira,  por  e  ujdisur  mirë nga  Beogradi,  për  tu  servirur  më  vonë  nga  doracakët Del  Ponte  e  Dik  Marti,   pikërisht  atëhere  kur  i  nevojitet  Serbisë  nacionaliste, për  të  mbuluar  barbarizmin  kriminal,   të   organizuar  nga  ana  e  saj, me akuza  fallco e  të  paqëna  si  në fabulën  e  transformuar  të qingjit  dhe  ujkut  të  La Fontenit, nga  vetë  të  dy   këta marraqër  intrigantë  e  mashtrues,  të  veshur me  imunitete të pushteteve  demokratik  të  popujve  Evropian.

Por dhe  pse  valët  e  urrejtjes  të  Karla  Del  Pontes dhe  Dik Marti,  po  përhapen  ku  më  shumë  e  ku  më  pak, ato kurdo  e  në  çdo  kohë, duhen ballafaquar me realitetin  e  pastër  si  kristali,  të  luftës  së  zhvilluar  nga  U.Ç.K.-ës  dhe  populli  Shqiptar  i  kudo  ndodhur, kundër  makinës  luftarake  të fuqisë  së  shtatë  Europiane,  Serbisë  të tërbuar nacionaliste.

Së  pari, nuk ishte U.Ç.K.-ës  dhe  Shqiptarët,  ata  që  sulmuan Serbinë,  por  ishin  Serbët  si  shtet, popull  e  komb,  ata  që u  hodhën  totalisht  në  atë   fund shekulli,  në  sulm  për  të  zhdukur  njëherë  e përgjithmonë  dhe  përfundimisht  etnikitetin  e  një  populli  më  të  vjetër  në  Europë.

Së  dyti, U.Ç.K.-ës  dhe  populli  i sajë  Shqiptar  i  Kosovës, nuk  sulmuan Serbët,  por  u  mbrojtën  prej tyre,  me  të  drejtën  legjitime  të  paraparë  në dokumentet  bazë  të  O.K.B.-ra  dhe  në  Aktin  Final  të  Helsinkit.

Së  treti,  nisur nga vetë  zhvillimet  luftarake  dhe  aktet  shtazarake të  kryera,  gjatë  kësaj  lufte  nga  Serbët, vërtetohet se  ato  krime u  kryen  në  rrugë  institucionale  nga  vetë  Serbia  e  populli  i  sajë  e  jo  nga U.Ç.K.ës  e  Shqiptarët.

Së katërti, U.Ç.K.-ës  dhe  Shqiptarët,  në  strukturën  e  tyre   të  luftës  që  zhvilluan, kundër  makinës  luftarake  të Beogradit,  përdorën  dhe  zbatuan  ligje,  rregullore,  urdhëra  e  udhëzime  të  instaluar  brënda  këtij  institucioni  ushtarak  popullor,  që  jo  vetëm  e  përjashtonin  dhunën  e  krimin,  por  në  të  kundërtë   për  të  parandaluar  ato,  parashihnin masa  të rrepta  kundërvepruese.

Së  pesti, U.Ç.K.-ës  dhe  populli  i  sajë, zhvilloi  një  luftë  të  drejtë  e  parimore, që  u  mbështet  fuqimisht  nga  mbarë  popujt e  botës  përparimtare  dhe  që  në krah e  mbështetje  direkte  të sajë  e  Shqiptarve  të  traumatizuar  nga  Beogradi,  erdhën  e  u  rradhitën  krah  për  krah  tyre,  si  aleatë  e bashkëluftëtar  të  një qëllimi  e  ideali të  përbashkët demokratik,  forcat e  Aleancës  të  Atlantikut  të  Veriut, të inicuara  nga  nisma humanitare  direkte e  ndërmarë  nga SH.B.A.-ës.

Së gjashti, si ish  Prokurorja e  e  Hagës  Karla  Del  Ponte,  Deputeti i  Kombit  konglomerat  Zviceran e  njëkohësisht  përfaqësus në Parlamentin  Evropian Dik Marti,  Antropologu  Ligjor i  OKB-ra Peruani Jose Pablo Baraybar, hetuesi i Human Rights Ëatch  Fred Abrahams, apo  gazetarja  enigmatike   Staki Sullivan,  që  sheh  ëndrra me  sy  hapur,  nuk  paraqesin asnjë  fakt  e  argument konkret,  por  i  bazojnë  thënjet  e  tyre  në  thashethemet  e  mbledhura,  të serviruara  nga     organet e  sigurimit  të  shtetit Serb dhe  supozimet  e  tyre  vetjake,  të  krijuara  enkas,  për të  justifikuar  shpërblimin  e  dhënë  nga  Beogradi, për  këtë  qëllim. Shqiptarët u bëjmë  thirrje, kujdo në  Botë dhe Evropë, simpatizantëve, dashamirsëve, miqëve, shokëve dhe  kundërshtarëve të  U.Ç.K.-ës, të lexojnë me  vëmëndje materialet  e paraqitura  nga  të gjithë këta  rrufjan  politikë  dhe do  të  binden  katërcipërisht,  se  ata  jo  vetëm që gënjejnë,  intrigojnë, shpifin  dhe mashtrojnë,  por janë  bërë  një  dhe  ortak me  vrasësit  e  shumëfishtë  Serb,  duke  u  kthyer  në  mashë të  krimit  të  organizuar  të  Beogradit,  për  të  nxjerrë gështënjat nga  zjarri  me  duart e të  tjerëve.

Së  shtati,  shteti  Serb  i  njohur  si  vrasës i  miliona  Shqipëtarve  për  më  shumë  se  një  shekull, duke  hedhur  hapa  të  mëtejshëm  kriminal,  me  paturpësinë  më  të  madhe,   dërgon  në  Tiranë  Prokurorin  e  vet  për  të mbuluar me  hetime  fallco,  krimet  që  janë bërë  institutocionalisht nga shteti  Serb dhe  inisiativën morale  e vullnetin e  plotë  nga vetë  populli  nacionalist i  tërbuar  Serb. Në raportin  e  përpiluar  nga  ana  e  tij  për  proçesin  në  fjalë,  me  gjithë  pretendimet  e  hallakatura  brënda  referimit,  theksohet  e  bardha  mbi  të  zezë, “se gjatë hetimit  të  kryer, nuk  ka fakte dhe  argument bindëse,  për  akuzat që  ngrihen”.

Me  krimet  e  masakrat  e  kryera  nga  Serbosllavia  nacionaliste,  kundër  Shqiptarve  në  luftën  e  Kosovës,  Bota   përparimtare, u  shtang  e  u  shokua  nga  tmerri  i  atyre  veprimeve  shtazarake,  të  organizuara  qëllimisht nga Beogradi. Prandaj  ajo  ndërhyri,  deri me  forcën  e  armëve,  për  ti  dhënë fund  njëherë  përgjithmonë  dhe  përfundimisht, kolonializmit  të  dhunshëm të  organizuar  Serbosllav.  U  ndërhy  nga  Bota,  sepse  kishte   disa  shekuj,  që  ajo  tronditej  herë pas  here, nga ky  krimi  i  organizuar  dhe  këto  masakra  barbare. Qëllimi  ka  qënë  dhe  mbetet  i njohur,  për  të  gjitha  kohërat  në rrjedhat  historike  të  kësaj  shoqërie  njerzore. Luftë  dhe  vetëm  luftë  gjakatare,  për  pushtimin  e  këtij  Ballkani,  të  njohur  gjeo- strategjik,  si  urë  lidhëse  midis  dy kontinenteve.  Shekulli  që  kaloi, ishte  dhe  mbeti  më  i  ngarkuari  nga  gjakderdhjet  marramendëse  të  organizuara. Preja  më  e  dukëshme,  e  këtij  holokausi  shekullor, që  nga  fillimi e  deri  në  fund  të  tijë,  ishin  dhe  ngelën  Shqipëria  dhe  Shqiptarët.  Luftrat  e njëpasnjëshme,  u   shoqëruan  me  krime  politike.  Nisën  nga  Shën  Stefani e  Berlini  dhe  u  kurorëzuan  në  Londër  e  Versaje.   Europa  hapi  një  varr masiv politik,  me  përmasa  katastrofike,  për  kombin  më  të vjetër  Europian,  Iliro-Shqiptarët,  pasardhësit historikë  të  Pellazgëve  të  hershëm.  Tentoi  për  ti  fshirë  e  zhdukur nga  faqja  e  dheut,  por  falë   ndërhyrjes  e  këmbëguljes të  SH.B.A.-ra,  që  Shqipëria ekziston  dhe  sot  e  kësaj  dite. Me  gjithatë  Europa  nuk  hoqi  dorë  nga  e  vetja,  i  ndau  e  coptoi   Shqiptarët  në pesë  pjesë, me  përkatësi  të  ndryshme  shtetërore.

SH.B.A.-ës  ndërhynë  përsëri  në  luftën  e  fundshekullit  të kaluar, duke  tërhequr  zvarrë  Europën,   e  cila  dhe  pse  e  inkuadrruar  në  Aleancën  Atlantike  të  Veriut, i  ngeli  koka  e  varur  dhe  mënjanuar  nga  Beogradi.  Faktet  dhe  argumentet e luftës  e  pasluftës,  flasin  e  vërtetojnë  bashkëpunimin e  ngushtë  midis  tyre,  duke  filluar  që  nga presidentët,  kryeministrat e  ministrant e  çdo  shteti Europian.  Ato  janë  e  mbeten  si  gjithmonë  Franca, Italia, Greqia,  Spanja e  tani  së  fundi Zvicra konglomerat  si  shtet, ku  po  kultivohen në  heshtje  element të  rracizmit fashist  e nazist, të  cilët, punojnë  në  rrugë  e  mënyra  të  ndryshme, për  të   mbajtur  gjallë  statukuonë versajane. Theksohen këto  thënje  për  shtetin  Zviceran,  sepse  nuk  mund  të  përkufizohen ato akuza  monstruoze, vetëm  si  pikpamje individuale, deklarime  mbrojtëse këto në  favor  të intrigantëve  e mashtruesve  të  mësipërm,  nga  vetë  perfaqësuesit  e  shtetit  Zviceran. Këto  paturpësi  vazhduan  dhe  më  tej,  gjatë  refuzimit  që  i  bëri  Ministrja  e  Jashtëme  Zvicerane Mishelinë  Kalmyrei, çmimit Kosovar  për  kontributin e  dhënë për pavarsinë  e  Kosovës. Të  gjitha këto  veprime  të  njëpasnjëshme,  nuk  janë pa  gjë. Të  shprehurit  e  sajë, “se  nuk  është  momenti i   përshtatshëm,  për  të  marrë  këtë  çmimm”, nxjerë në pah  më  kjartë  se kurdoherë, se  çfarë fshihet  brënda  kancelarive shtetërore Zvicerane,  në  ineres  të rreaksionit Evropian të strukur  nëpër  skutat  e demokracisë Evropiane. Këtë e pranon  vetë,  një   nga  krerët  e  politikës të  Europës  perëndimore  të  asaj  kohe, Massimo D’alema,  ish  Kryeministër  i  Shtetit Italian  gjatë  luftës  së  Kosovës. Gjatë  inervistës  së dhënë  një  gazetari  të  njohur, ai  pohon  se, “SH.B.A.-ës  kanë  punuar,  para  së  gjithash, me  forma  specifike  të  sigurisë,  për  të  qënë  përkrah  Kosovarve.  Ndërsa, Europianët deshën para  së  gjithash pëlqimin e  Beogradit  dhe  nuk  e  konsideruan aq  thelbësore  U.Ç.K.-ës.  Për  SH.B.A.-ës, përkrahja  e  U.Ç.K.-ës, duhej të vuloste  izolimin  e  Millosheviçit.  Europa,  përkundrazi,  ishte ajo  që  kërkoi  deri   në fund marrëveshjen  me  Serbët.”

Dikush mund të  thotë se  këto  deklarime janë  të  një individi,  i  cili  ka  të  drejtën  e  vet, për  analizën,  që  u  bënë  situatave  të  ndryshme  politike. Por  nuk  është  vetëm, ish  kryeministri  Italian  i  asaj  kohe,  i  cili deklaron qëndrimet  pro  e kundra  gjatë  vrasjeve  masive  të  Shqiptarëve  në  Kosovë,  nga  Serbia  nacionaliste e kriminale.  Prapaskenat  politike  për  të  mbështetur  kriminelët  Serbë  shfaqen dhe në  pas  luftë,  nga  një  Ministër aktual Frances, Bernard  Kushner, ish  PSSP i  OKB-ra në  Kosovë”,  fill  pas  lufte. Në  librin  e tij,  “Luftëtarët  e  paqes”, faqe  35  ai  shkruan: “ Hyber  Vedrine,  më  mori   përsëri në  telefon. Presidenti ka  pranuar  kanditaturën tënde. Duhet  ta  takosh sa  më  shpejt. Do  të  mar  takim  që  sot. Po Kofi  Anan? A ta  takoj? Njihem  mirë. Jo, jo, ,jo, atë jo. Do  prishje gjithçka. Konkurentët nuk do  të  na  falin…një  Brazilian po  bën  presion  të  madh. Një  Brazilian?  Ky  vend i  takon një  Evropiani ose  Amerikani.  Eh  ata, (nënkupto Amerikanët), na  detyruan  njëherë me NATO-n. Na  detyruan? Çfarë do  të  thuash? Ishe kundër bombardimeve?” Më  tej  Kushner, në  librin  e  tijë në  faqen  38, për takimin me  Presidentin Frances të  asaj kohe  shkruan: “Pas  takimit  me  presidentin, në përcjellje  e  sipër  ai më  tha: Mbajeni vëth  në  vesh, që  ne  duam drejtësi për Kosovarët, por  mos  harro  se   jemi e  mbetemi  miq  të Serbëve”.

Duke  u  nisur nga analiza  e këtyre  deklarimeve  thelbësore,  fenomeni i drejtësisë  fashiste  të Del  Pontes  dhe i eurodemokracisë  naziste  të  Dik Marti, qartësohen  plotësisht.  Libri  i Del  Pontes dhe  raporti  i  Dik  Marti,  nuk  janë gjë  tjetër, veçse  një  kombinim  i  mirëfilltë, i  Beogradit  me  individ  rreaksionar  të  shitur  e  të  blerë  brënda  tregut  politik  të  Europës perëndimore, ku  spikat më  së  miri, vënja  e  shënjës  së  barazisë,  midis viktimës  dhe krimit  të organizuar  shtetëror,  në  mënyrë  që  shteti, populli  dhe  kombi  Serb, të  mos përballet  me  drejtësinë  ndërkombëtare. Shpërfytyrimi i  i  drejtësisë  ndërkombëtare nga Del  Ponte  me librin e  sajë të  ndyrë  dhe  traumatizimi  i  demokracisë eurokontinentale  nga Dik  Marti  me  raportin e  tij  shpifës, i  përkasin një   kategorie të  veçantë, me  ato  çfarë   shkruajnë. Të  dy këta pseudoqytetar  Zviceran pa  komb  e  atdhe, mbajnë  përgjegjsi  të  shumfishta,  duke  filluar  nga  ato  morale  e  deri  tek ato  penale. Akuzat e  rënda politike,  të hedhura  qëllimisht në  tregun  mediatik  nga  ana  e tyre,  nuk  duhet  të  anash  kalohen. Përkundrazi, derisa  u  vërtetuan  të  kundërtat,  vendi  i  tyre  është  ose  pas  hekurave  të  drejtësisë  ndërkombëtare, ose brënda  mureve  të   ndonjë  spitali  psiqiatrik.  Për  ti  treguar  atyre vendin  e  duhur  se  ku  e  kanë, i takon Tribunalit  të Hagës  dhe  Strasburgut,  për  të  vëndosur  përfundimisht.  Le  të  shpresojmë, nga  kjo  drejtësi  ndërkombëtare  dhe ajo kontinentale, që  thërrasin  e  ulërijnë  nëpër botë, në  emër  të  drejtësisë  njerzore.           

Spiro  Butka

Zv/Komandant i operacionit ”Shigjeta” gjatë luftës  së  U.Ç.K.-ës,

Aktualisht  Kryetar  i  SHVL të UÇK-ës Tiranë

Tiranë 20.12.2010